Ο Μίνως προσπέρασε επιδεικτικά κυρίως με θόρυβο παρά με ταχύτητα και μέσα από το κράνος διέκρινε στη θέση του συνοδηγού την επιβλητική αλλά αγγελική μορφή της Χρυσάνθης.

Τον είδε και εκείνη για ακόμα μία φορά. Δύο δευτερόλεπτα περίπου κράτησε η ανταλλαγή των βλεμμάτων τους, δύο δευτερόλεπτα που ήταν αρκετά για να βάλουν σε ροή τη ψυχή του ενός προς τη ψυχή του άλλου. Εκείνος μέσα από το κράνος του με τον αέρα να ανεμίζει αντίθετα από τη πορεία του και να χτυπά το κορμί του και εκείνη καθισμένη στη θέση του συνοδηγού, προβληματισμένη από τις σκέψεις που μαστίζαν το μυαλό της για εκείνον όλες αυτές της ημέρες. Δύο δευτερόλεπτα έσπασαν όλες τις άμυνες που είχε σκεφθεί να δημιουργήσει απέναντύ του, μα και εκείνος τόσο χρόνο ήθελε για να καταλάβει πως όλα γύρω του θα αλλάξουν. Σαν τα θύματα της Μέδουσας ο Μίνως πέτρωσε στη διαπεραστική ματιά της Χρυσάνθης και σίγουρα δεν είχε σκοπό να γίνει Περσέας για να αποφύγει το βλέμμα αυτό. Δεν είχε σκοπό ούτε εκείνος να αμυνθεί.

Δεξαμενές οι ψυχές των ανθρώπων γεμάτες πάθη, δύναμη, αγάπη και τρέλα. Αν σε μία δεξαμενή βυθίσεις μία σωλήνα και ρουφήξεις για δύο δευτερόλεπτα θα ξεκινήσει η ροή του νερού και θα συνεχιστεί έως ότου η δεξαμενή αδειάσει. Ο Μίνως ρούφηξε τη ψυχή της Χρυσάνθης. Η Χρυσάνθη ρούφιξε τη ψυχή του Μίνου.